Genç bir okur mektubunda şöyle demektedir :”
“On yedi yaşındayım, benim sorunum sevgi görmeme. Ailemden bugüne kadar az da olsa bir ilgi, bir şefkat göremedim. Babam zengin, her istediğimi alır ama ne annem ne de babam bana sevgi verirler. Bu yüzden 1.5 sene önce sırf bana ilgi göstersinler diye eve geç saatlerde gelmeye başladım ama ne soran ne de merak eden oldu. Bunalımda ve çaresiz hissediyordum kendimi. Yaşım küçük olmasına rağmen benim gibi bazı arkadaşlarla evden kaçtık, uyuşturucu kullandık, kötü şeyler yaptık. Ve bir gece polis bizi buldu. Hemen ailelerimize haber verdiler. Eve dönmek zorunda kaldık. Belki bundan sonra bana ilgi gösterirler diye umuyordum. Ama ilgi görmek bir yana bana pislikmişim gibi bakıyorlardı. Yaptıklarımdan pişmanım ama hala çaresizim. Odama kapandım kaldım. Ölmek istiyorum. Hatta intihara bile kalkıştım. Ne olur bana yardım edin” *
Bu genç neden feryat etmektedir ???
“Her insan, varlığının farklılık yarattığını bilmek istiyormuş…
Her insan, birileri için önemli olmak istiyormuş…
Her insan özgün olduğunun farkına varılmasını istiyormuş…” **
Evet bu cümleleri okuduktan sonra düşündüm…
Herkes farklı ve özgün olmak; daha doğrusu kendisine öyleymiş gibi hissettirilmesini istiyor.
Durup düşünmeli miyiz ?
Çocuğum neden bu kadar yaramaz ?
Neden dersleri çok kötü ?
Neden eve geç geliyor ? Neden geç kalacağı zaman haber vermiyor ?
Neden aşırı makyaj yapıyor ?
Neden yaşına uygun giysiler giymiyor ?
Neden yemek yemeyeceğim diye direniyor?
Neden karnı aç olmadığı halde sürekli yemek yiyiyor?
Neden çok alkol tüketiyor ?
Neden ilk fırsatta sokağa çıkıp sigara içiyor ?
Neden uyuşturucu bağımlısı oldu ?
Neden o genç kız / genç erkek için o olmazsa ben ölürüm, intihar ederim diyor ?
Acaba bir şey mi anlatmak istiyorlar ?
Çocuğuna gerekli ilgili, şefkati ve sevgiyi veremeyen anne ve baba acaba bir kısır döngü içinde midir ?
Zinciri kıramayıp, ailesinden ne gördüyse onu mu uygulamaktadır ?
Biz dönelim, farklı ve özgün olmak isteyen fakat umursanmayan çocuklara…
” Bu genç arkadaş* odasına kapanıp kendisine acımak, bir yudum ilgiyi umutsuzca beklemek yerine kendini geliştirmeye, yeteneklerini kullanmaya, yapabileceğinin en iyisini yapmaya çalışsa, ihtiyacını duyduğu ilgi, anne ve babasından olmasa bile, başkalarından gelecektir. Hatta anne ve babası da onu umursayacaktır.”***
Böylece umursanmamak hissinin yarattığı kızgınlık duygusunun sağladığı enerji sayesinde aslında elde etmek istediği şeye ulaşacaktır.
Bu dünyaya veda ettiğinde yanında hiç kimseyi ve hiçbirşeyi götüremeyecek olan insan için, en büyük itici güç olan kendi iç enerjisini; kaynağı ne olursa olsun kendisini geliştirmesi ve yararlı olmak amacıyla kullanması dileğiyle…
*, **, *** Geçmişin Gölgeleri, Nil Gün – Sf.44, Sf.45, Sf.47